Wat warme knuffels, nieuwjaarswensen en niemand die erom maalde dat die goede voornemens al bij de eerste nieuwjaarsreceptie de vuilbak ingingen. Jarenlang fietsten we zo zorgeloos het nieuwe jaar in. Jarenlang was alles even voorspelbaar als de bomma die elke zondag van achter haar sanseveria de auto’s telde tot ze moe werd en ging slapen. Het leven was mooi en lachte ons toe. We waren onoverwinnelijk en dat leek wel voor altijd zo te blijven.
Maar niet dit jaar. Dit jaar kan ik me al die zorgeloosheid nauwelijks nog herinneren. Zo’n nieuwjaarsreceptie, hoe zat dat ook alweer? En de bomma? Die heb ik enkel nog van achter een mondmasker en op voldoende afstand gezien. ‘De Covid’, weet je wel.
Wanneer we die bocht hebben ingezet, herinner ik me niet meer. Maar zowat alles waar ik op vertrouwde, de mensen die ik ‘vrienden’ noemde, de politici die ik bewonderde … Het lijkt wel of alles en iedereen elkaar heeft losgelaten, alles is zo ver weg. Vervreemding en onmacht lijken ‘het nieuwe normaal’.
De toenemende polarisatie lijkt de samenleving verder op te splitsen tussen brave plichtbewuste burgers enerzijds en opgeruide anti-vaxxers anderzijds. In plaats van gedegen leiderschap, krijgen we onlogische en onduidelijke coronawetgeving waarin een kat haar jongen niet meer vindt. De politici die ons uit deze (medische én sociale) crisis moeten loodsen, bezwijken aan politiek opportunisme en lijken plat op de buik te gaan voor sterke lobby’s.
Wanneer onze beleidsmakers het noorden kwijt zijn, dienen wij dan maar elkaars gids te zijn. We moeten onszelf opnieuw leren om te genieten van de dingen des levens. Laat ons die verzuring en verharding van ons afzetten. Laten we niet meegaan in die polarisatie en laten we ons niet opjutten.
Ik hoop dan ook dat we elkaar dit jaar mogen terugvinden. Dat we bij gebrek aan vertrouwen in de toekomst dat vertrouwen wel mogen vinden bij vrienden en familie. Dat we steeds waakzaam en alert blijven voor de dingen die op ons afkomen, we niet langer alles vanzelfsprekend vinden maar een eigen kritische kijk blijven bewaren. Dat we voorzichtig maar vastberaden zijn. En dat wanneer de schoonheid van het leven ons even in de steek laat, de liefde dan mag volstaan.