Mark Mennes (66) gaf na het plotse overlijden van zijn echtgenote, vijf jaar geleden, de fakkel van zijn bloeiend bouwbedrijf Menbo door aan zijn dochter. Een terugblik op 41 jaar ondernemerschap. In goede en kwade dagen.
“Er is niets wat de jeugd minder goed kan doen dan ik, daar ben ik steeds meer van overtuigd. Ik heb na het bijzonder plotse overlijden van mijn echtgenote vijf jaar geleden de fakkel helemaal doorgegeven aan mijn dochter die in 2004 wel al mee in het bedrijf was gestapt. Ze had nochtans communicatiewetenschappen gestudeerd, maar ze is volledig voor Menbo gegaan. Ook haar man is nauw betrokken bij het bedrijf. Mijn twee zonen zagen wat hun vader er voor had moeten doen en laten en hebben voor totaal iets anders gekozen. Of ik het moeilijk kon loslaten? In het begin misschien wel, maar ik heb nooit aan het schoonvadersyndroom geleden dat ik alles nog wou controleren. Ik heb ook nooit het idee gehad dat ik de wijsheid in pacht had.
Werk keihard en houd altijd de vinger aan de pols.
Ik ben 66 maar ik ben nog regelmatig op de zaak, vaak zelfs in het weekend. Ik beperk me tot advies. Ik weet nog wel waar we mee bezig zijn, maar ik volg niet meer alle werven op zoals vroeger. Anderen beslissen en dragen de verantwoordelijkheid nu. Zelfs als ze te laag inschrijven op een project. Dat heb ik allemaal moeten leren. Fouten vertalen zich in je portemonnee.”
De start
“Mijn vader was notaris. Ik had dus wel al iets meegekregen rond vastgoed en onroerend goed, maar van ‘den bouw’ kende ik niets. Straf hé: veertig jaar lang een bedrijf runnen zonder iets te kennen (lacht). Een boutade natuurlijk want we hebben er keihard voor gewerkt en ik heb niets cadeau gekregen. Ik was al om zeven uur op de baan en dat meestal tot ’s avonds laat. Gelukkig hebben we altijd de juiste mensen gevonden om ons bij te staan. Het begon allemaal door een villa om te bouwen tot appartementen, de projectontwikkeling ‘avant la lettre’ zeg maar. Nu doet iedereen dat, maar in die tijd – begin jaren zeventig - was dat toch vrij uniek want het was het eerste appartementsgebouw in Essen. In 1974 heb ik Menbo opgericht, halfweg de jaren negentig is er een Nederlands filiaal bijgekomen. Intussen is ons gamma heel breed: villa’s, appartementen, scholen, openbare gebouwen, KMO’s, toonzalen. Ook dat is mijn schuld. Vrienden, familieleden en tevreden klanten bevelen ons elders aan en zo zijn we op den duur heel divers geworden.”
Geen gelobby
“Ik denk dat ik een brave bedrijfsleider ben geweest. Te braaf misschien wel. Pas op, ik was altijd wakker en bij de pinken. Want je mag als ondernemer je aandacht nooit laten verslappen. En ik geef toe dat ik zonder mijn vrouw plots de drive wat kwijt was. In 2010 was het moment gekomen om me wat terug te trekken. Hoe uniek, exclusief en vooruitstrevend onze gebouwen ook waren, als ondernemer ben ik altijd voorzichtig geweest. Had ik alles aangepakt wat ze me aanboden, waren we misschien eens zo groot geweest. Ik heb me altijd ver weg gehouden van de bouwlobby. En een functie binnen de confederatie of andere beroepsverenigingen heb ik ook nooit geambieerd. Ik was op dat vlak wel wat een einzelganger."
Cadeau
“Ik mag zeggen dat ik trots ben op wat we allemaal samen gerealiseerd hebben in die 41 jaar. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn dochter een mooi cadeau heb gegeven, maar de vraag is of het eigenlijk wel een cadeau is. Zo’n bedrijf, zoveel werknemers, zoveel verantwoordelijkheid. Mag je je kinderen wel met zoiets opzadelen? Ik mocht het, maar evident is het niet. Het is verdorie toch knokken geblazen. Zeker in deze tijden. In onze tijd had je werk en verdiende je je kost. Tegenwoordig heb je werk. Punt.”
Raad
“Als je wil werken, zijn er nog mogelijkheden. We moeten niet doemdenken. Werk keihard en houd altijd de vinger aan de pols. Dat is de beste raad die ik aan jonge starters kan meegeven. Ga er helemaal voor, maar vergeet niet te leven. Dat hebben mijn echtgenote en ik zeker ook gedaan. We hebben zeventig, tachtig landen gezien en daarnaast hielden we ons vooral bezig met oldtimerrally’s. Mijn vrouw organiseerde zelfs twee keer per jaar een eigen rally. Daar zijn we wel mee gestopt. Dat wil ik mijn dochter niet ook nog eens aandoen (lacht).”