Als we het cv van vele ministers in de verschillende regeringen van ons land bekijken, blijkt dat bijna al deze toppers nog nooit één cent buiten de politiek hebben verdiend. Dat is geen verwijt, maar een vaststelling. Als we sommige politieke experts mogen geloven, oefent een parlementslid de job idealiter fulltime uit en houdt er dus best geen andere professionele activiteit op na, met als belangrijkste redenen tijdsbesteding en betrokkenheid. Een parlementslid dat zijn of haar job ter harte neemt, doet dit best voor de volle 100%, anders hypothekeert dit de kans op ‘slagen’ en op een goed rapport van dezelfde experts.
Is ‘beroepspoliticus’ of homo politicus zijn, the way to go? Het is een feit dat er weinig spraakmakende voorbeelden zijn van ondernemers die een succesvol parcours aflegden in de hoogste regionen van onze politiek. Het bekendste buitenlandse voorbeeld, Trump, is een ongeleid projectiel.
Toch wil ik hier pleiten voor meer ondernemers in de politiek. Als ik met politici praat, voel ik toch vaak vervreemding van de (economische) realiteit, net zoals bij academici. Bij hen kan ik die afstand plaatsen. Politici daarentegen staan het best tussen de mensen en bedrijven en voelen best zelf in de praktijk welk effect sommige maatregelen hebben of zouden kunnen hebben.
Een politieke analist had het een tijd geleden over de ‘brooddoosparlementair’ die dag in, dag uit naar zijn werk gaat en zijn taken uitoefent in de beslotenheid van het parlement, ver weg van het rumoer. Zijn deze pendelaars dan de beste vertegenwoordigers van het volk? Ik denk het niet.
We moeten de deontologische grenzen tussen een publiek en een privaat mandaat aanscherpen, maar het ook makkelijker maken voor mensen die bewust kiezen om geen beroepspoliticus te worden. Een degelijke aanwezigheid in het parlement is een must, maar politici afrekenen op het aantal parlementaire vragen dat ze stellen, is niet verstandig. Een betere parameter is hoe ze wegen op een dossier en het publiek debat.
Zou het trouwens niet goed zijn voor politici om een ‘terugvalpositie’ te hebben? Zo zijn ze financieel niet afhankelijk van politiek en partij. Dat kan een gevoel van vrijheid en durf meebrengen die een goed politicus zou moeten hebben. Ik wil de politici die voor het behoud van hun postje hun principes naast zich hebben neergelegd, niet te eten geven.