Vlaanderen zakt op de onderwijsladder. Moeten we daarom terug naar vroeger, want dan was alles zogezegd beter? Twintig bankjes netjes geordend en een leraar die vooraan op het (digi)bord schrijft? Leerlingen die allemaal naar diezelfde boodschap luisteren en deze neerpennen of opzeggen, allemaal op hetzelfde ritme en tempo?
Zo zit het jammer genoeg niet meer in elkaar. Onze maatschappij is de laatste 30 jaar hard veranderd. In onze klassen zitten kinderen met verschillende sociale achtergronden, kennis, talenten en werkpunten. ‘One size fits all’ werkt niet. Elk kind is net het meest geholpen met een stuk maatwerk, zo niet zullen we niet anders kunnen dan de lat lager leggen.
Technologie is geen doel op zich, maar een middel om leerlingen sneller te laten ontwikkelen. Elk op zijn of haar snelheid, met als eindpunt de lat zo hoog mogelijk te leggen, voor ieder van hen. Waarom zouden we technologie niet gebruiken om sterke leerlingen te laten excelleren in een vak, of om zwakkere leerlingen beter te ondersteunen met aangepaste oefeningen? Een slim platform kan helpen ontdekken of een oefening correct of fout is ingevuld, maar het wordt pas echt interessant als het ook gaat herkennen. ‘Ah, ik heb nu een leerling voor me die snel mee is met wiskunde. Ik zal hem of haar automatisch wat moeilijkere oefeningen geven. Intussen kan ik een aantal extra kennisvragen stellen of een video tonen die deze leerstof ook in de praktijk brengt.’
Leerlingen vinden het thuis zo vanzelfsprekend om bezig te zijn op hun laptop of tablet. Wanneer die jongeren later aan de slag gaan in het hoger onderwijs of een bedrijf, zullen ze ook met allerlei digitale middelen en applicaties moeten werken. Jong geleerd, oud gedaan, toch?
In de juiste handen opent technologie de deur naar maatwerk, differentiatie en tijdswinst. Leerlingen die sneller willen, kunnen dat. Zo komt er ruimte vrij voor gerichte begeleiding voor wie dat nodig heeft. Technologie hoeft niet elitair te zijn, maar net het omgekeerde.